Post Partum Depressie (Postnatale depressie) en Post Partum Psychose
Ik ben Juliette 38 jaar en heb 2 schatten van kinderen.
Toen ik 29 jaar was en een bijzondere actieve zwangerschap had werd in februari 1997 mijn dochter Esmee geboren. Ze werd verlost met een vacuumpomp in het ziekenhuis. Ik verloor veel bloed, er was paniek, want mijn bloedgroepvoorraad was er niet. Ik kreeg staalpillen en moest het zelf maar aanmaken. (achteraf heeft dit bloedverlies invloed op een ppd of ppp).
Net als de meeste kraamvrouwen sliep ik de eerste nachten niet. Maar voor mij was dit de druppel, 's nachts als ik voeding had gegeven ging ik de was ophangen, ook had ik sterke honger en at de koelkast leeg.
Ik draaide het dag- en nachtritme om en begon wartaal uit te slaan. De mensen om me heen begrepen ik niet meer. Ik zag hun monden spreken maar maar wist niet wat ze zeiden.
Mijn man ging steeds meer met de kraamzuster, die mijn beste vriendin was, optrekken. De dokter werd ingeschakeld. Helaas had ik een vervanger die me niet kende en ze wist niet goed hoe ernstig dit was. Het werd onder de Kraamvrouwen "huildagen" genoemd. Ik kreeg een verbod om mijn baby te verzorgen en op te pakken, in het belang van het kind. Op een gegeven moment wist ik niet meer of ik getrouwd was en/of bevallen van een baby. Zelfs als ik aan mijn buik voelde wist ik niet dat deze leeg was. Ik kon amper lopen, viel steeds buiten westen. Zo kwam ik 6 weken niet op de babykamer.
Na 1 week kwamen mijn eigen artsen en kreeg ik slaappillen en sicordinol (antidepressieva). Ik kreeg 40 uur gezinszorg, ook omdat we op een veehouderijbedrijf woonden en veel werk te doen hadden. Door de intensieve begeleiding van de huisarts wilde ik graag thuis blijven en hoefde ik niet naar de psychiatrieafdeling. Ik was depressief en er kwam weinig uit mijn handen.
Na 6 maanden was mij wel duidelijk dat ik ook last had van P.M.S. het premenstrueel syndroom. Ik knapte al wat op, maar rond de eisprong was ik druk in mijn hoofd, had hoofdpijn, zag het niet meer zitten. Dit duurde voort tot aan de volgende menstruatie en dan ging het redelijk.
Toen Esmee 8 maanden was wilde ik ondanks deze nare ziekte toch weer een baby, ik had veel gelezen en had 60% kans op een herhaling. Ik ging ervan uit dat ik het weer zou krijgen, zodat het niet tegen zou vallen.
Ik was snel zwanger en reisde af naar Epe, waar een ervaringsdeskundige zat op een PND spreekuur en liet me hormonen en Vitamine B6 voorschrijven. Ik zou een gespecialiseerde kraamhulp krijgen en alle dokters in de omgeving waren van mijn verleden ingelicht, wat een opluchting was. Het was een fysiek moeilijke zwangerschap met nog enkele normale probleempjes erbij.
De bevalling van de tweede verliep goed, lekker thuis op de boerderij werd tegen de middag met heel veel spuitwater een jongetje Jordy geboren. Ik nam mijn hormonen in en zou 1% kans op een ziekte krijgen. Van de kraamhulp kreeg ik 3 dagen bedrust. Ik dacht stel je niet aan, maar ik hield me er aan. Het slapen en ook de borstvoeding geven ging weer net, maar de eerste 3 dagen waren verstreken en toen op de 5e dag zakte ik af.
Ik kon me niet meer redden onder de douche, toen de zuster me afdroogde zei ik: "denk om de baby in mijn buik!"
Ze schrok en hield me strak in de gaten. Later op de dag deed ik meer gekke dingen, ik gaf de hond beschuit met muisjes alsof het zijn dagelijkse brokjes waren. Weer verloor ik alles, mijn hele geheugen, mijn jeugherinneringen, alles was weg. Stemmen had ik in mijn hoofd die
mij nare dinge voor de baby opdroeg, ik had moeite om mijn baby te beschermen, was ik was even alleen in huis. Ik vertelde dit aan mijn man en weer kwam de arts en schreef nieuwe medicijnen voor.
Nu bleek ik een Kraambedpsychose te hebben, ik had het nu zelf in de gaten en had er over gelezen. De dokter praatte, ik knikte en wist genoeg: "weer bij af". Ik haalde een papiertje op waar een nieuw homeopatisch slaapmiddel op stond, want dat wilde ik graag. In ons dorp was het niet te krijgen: mijn man reisde ervoor.
Na 3 maanden knapte ik op, maar kreeg een nieuwe inzinking en wilde zelfmoord, we kregen thuisbegeleiding vanuit het ziekenhuis, maar dit was niet genoeg. Nu werd ik wel opgenomen op de PAAZ waar ik 6 weken verbleef met als een klapper een scheiding voor mijn kiezen toen ik naar huis kwam. Jordy was amper 7 maanden en ik dacht dat we het deze keer als partners zo goed hadden doorstaan.
Nu is Esmee 9 en Jordy 7, ik heb nog 3 keer een psychose gehad, ben verandert van medicijnen en moet deze de rest van mijn leven blijven
gebruiken. Ik kom om de 6 weken op een spreekuur van de GGZ en ben veel moe en slaap 's middag graag een uurtje. Ik moet mijn agenda goed beheren en niet te veel op 1 dag doen. Ook de verzorging van de kinderen doen we half om half met mijn ex-man, wat prima werkt.
Ondanks alle ellende heb ik veel geleerd van mezelf en van deze ziekten. Binnenkort schrijf ik aan een boek en als eerste wil ik een Stichting
beginnen, waar ik nog mensen voor zoek die mij willen helpen. Voor medisch onderzoek (wat er in Nederland nooit is geweest) en voor lotgenoten.
Wie reageert? Je kunt hier reageren nadat je hebt geklikt op "Registreer" of mailen naar
Jantina_gld@hotmail.com